او مردی جوان و جنگجویی سرسخت و پرتوان از اهالی کوفه و از بزرگترین اصحاب به شمار آمده است. عبدالله بن عمیر، مردی از قبیله ی «بنی علیم» بود. او جزء اولین شهدایی است که از جبهه ی امام حسین علیه السلام در روز عاشورا به میدان نبرد رفت. جوانی دلاور و حماسی از شیعیان کوفه بود. به کوفه آمده، در نزدیکی «بئر العبد» خانه ای گرفت. وقتی دید عمر سعد، نیرو آماده و سازماندهی می کند تا از نخیله به جنگ حسین بن علی علیه السلام در کربلا بروند، پیش خود گفت: به خدا قسم شیفته ی جهاد با مشرکان بودم. امیدوارم جنگ با اینان که به نبرد فرزند پیامبر می روند، نزد خداوند کم ثواب تر از جهاد با مشرکان نباشد. پیش همسرش رفت و نیت خود را با او در میان گذاشت، شبانه هر دو از کوفه بیرون رفتند و شب هشتم محرم به یاوران حسین در کربلا پیوستند. همسر او نیز از شهدای کربلا بود. پس از شهادت عبدالله، زنش خود را به بالین او رساند و خاک از چهره ی او می زدود که به دستور شمر، یکی از غلامانش (به نام رستم) با گرزی بر سر او زد و کنار شوهرش به شهادت رسید. عبدالله، دومین شهید از اصحاب امام حسین علیه السلام بود. نام آن بزرگوار در زیارت ناحیه ی مقدسه و «رجبیه» نیز آمده است.