عابس بن شبیب هم نوشته اند.از شهدای کربلاست.عابس، از رجال برجسته شیعه و مردی دلیر، سخنور، کوشا و تلاشگر، شب زنده دار، از طایفه بنی شاکر بود.این طایفه از شیعیان مخلص و فداکار درراه ولایت امیر المؤمنین بودند و از شجاعان عرب به شمار می آمدند.به آنان «فتیان العرب » می گفتند.از کسانی بود که وقتی مسلم بن عقیل، نامه امام حسین «ع » را برای اهل کوفه خواند، به پا خاست و اعلام هواداری و حمایت کرد و پس از بیعت کوفیان با مسلم بن عقیل، بعنوان پیک، نامه ای از سوی آنان به امام حسین «ع » در مکه رساند. دلاوریهای او در کربلا مشهور است.وی همراه هم پیمان خود «شوذب »، در حماسه عاشورا به نبرد پرداخت و شهید شد. رشادتهای او چنان بود که سپاه کوفه از نبرد تن به تن با وی ناتوان بودند.به دستور عمر سعد، از اطراف او را سنگباران کردند.او هم زره از تن بیرون آورد وکلاه خود از سر برداشت و با تیغ بر دشمن حمله کرد و یک تنه آنقدر جنگید تادر قلب میدان و محاصره دشمن به شهادت رسید. سر او را از پیکرش جدا ساختند.سر مطهرش در دست عده ای بود و هر کدام مدعی بودند که من بودم که او را کشتم، تا به جایزه ای دست یابند.